No to zapraszam do czytania i komentowania ;)
~~~~~~
Jak nigdy nie miałam ochoty ani chęci
iść na zajęcia, ale musiałam. Mike widział, że nie jestem a
najlepszym humorze. Ale nic nie mówił. Na korytarzu rozglądałam
się, czy nie ma tych zdzir, które czekały na swoją ofiarę, czyli
na mnie. Tym razem zrezygnowałam z lunchu i zostałam na długiej
przerwie na korytarzu. Było mi z tym źle, ale to było najlepsze
rozwiązanie. Poszłam do łazienki za potrzebą. Po chwili
usłyszałam, że weszły do łazienki. Nie miałam zamiaru wyjść z
kabiny dopóki są. Obserwowałam je przez niewielką szparę. Jak
zwykle poprawiały makijaż.
- Widziałyście dzisiaj Tą wywłokę?
- Jeszcze nie. Ciekawe czy przyjdzie.
- Mam nadzieje. Ja nie wiem, czy bym
przyszła na jej miejscu – wiedziałam, że mówiły o mnie, ale
nie miałam pojęcia co mają na myśli.
- Przecież to tępa suka i na pewno
jeszcze o niczym nie wie.
- Chce już widzieć jej żałosną
minę – roześmiane wyszły, a mi zrobiło się strasznie przykro.
Jednak nie płakałam. Nie tym razem. Wyszłam z kabiny i spojrzałam
w swoje odbicie. Czy naprawdę jestem żałosna i do niczego?
Zaczekałam do dzwonka i dopiero wyszłam z łazienki. Najchętniej
to bym się zerwała z reszty zajęć i poszła do domu.
Ostatnią lekcje miałam z Evanem.
Miałam nadzieje, że już o mnie zapomniał i da mi święty spokój.
Oznaczało, to również spotkanie z plastikami. Zajęłam swoje
miejsce i czekałam na zadanie jakie nam przydzieli.
- No dobrze. Na dzisiaj mieliście
przygotować dowolne przerobione zdjęcie. Mam nadzieje, że sobie
poradziliście. Kto chętny? Może Betty? - spojrzał w moją stronę
z uśmiechem.
- Ja … nie zdążyłam .. przepraszam
– zrobiło mi się głupio. Prawda była taka, że zapomniałam.
Ale nie mogłam się przyznać. Victoria zaśmiała się.
- Może powinnaś zmienić kierunek –
spojrzałam na nią ze złością.
- Victoria .. - upomniał ją.
Przestała się śmiać – Nic się nie stało. Dokończ na jutro,
dobrze? - pokiwałam twierdząco głową. Był aż za miły.
- To może ja? - zapytała – Ja
jestem przygotowana.
- Proszę bardzo – każdy z
komputerów był podłączony do projektora. Victoria włączyła
swoje zdjęcie, a Baxter projektor. Nagle wszyscy zaczęli się
głośno śmiać. Odwróciłam się w stronę tablicy ciekawa z czego
się tak śmieją. Zbladłam, gdy to zobaczyłam. Na zdjęciu byłam
ja w samej bieliźnie siedząca okrakiem na jakimś kolesiu. Dokleiła
moją twarz do jakiegoś obcego ciała w takiej pozie. Jak Ona mogła.
Chwilę siedziałam nieruchomo wpatrzona w to zdjęcie. Śmiechy
słyszałam jak by pochodziły z oddali. Po chwili zdjęcie znikło z
białej tablicy – Koniec tego! - dopiero oprzytomniałam, ale Oni
nadal się śmiali i patrzyli się na mnie. Nie wytrzymałam.
Zabrałam swoje rzeczy i szybko wybiegłam z sali. Chciałam stąd
uciec i już byłam przed budynkiem. Dopiero teraz się rozpłakałam.
Nadal nie mogłam w to uwierzyć. Co za suka! Byłam jednocześnie
wściekła i załamana. Miałam już pobiec do domu, ale nic z tego.
Nie dam jej tej satysfakcji. Nie poddam się. Trochę spokojniejsza
wróciłam i poszłam do łazienki przemyć twarz. Po chwili byłam
już z powrotem w sali. Usiadłam na swoim miejscu. W ogóle nie
zwracałam na nie uwagę. Czułam na sobie spojrzenia wszystkich, ale
byłam skupiona na zadaniu jakie Baxter napisał na tablicy. Miałam
ich wszystkich gdzieś. Skończyłam przed czasem. Baxter do mnie
podszedł – Jak zwykle pierwsza – uśmiechał się. Posłałam mu
uśmiech z grzeczności – Co my tu mamy – oglądał moją pracę
– Świetnie. Jestem pod wrażeniem – nachylił się bardziej nad
moim uchem i mówił ciszej – A Victorią się nie przejmuj. To był
tylko głupi żart na jej poziomie – spojrzałam na niego. Miał
racje, ale miałam nieodparte wrażenie, że ma jakieś ukryte
zamiary – I chciałbym Cie przeprosić za tamto. Nie wiem co we
mnie wstąpiło.
- No .. dobrze .. - nie bardzo
wiedziałam jak się mam zachować.
- Możesz już iść – odszedł.
Zapisałam pracę, wyłączyłam komputer i kierowałam się do
wyjścia.
- Tępaku – odezwał się mój wróg.
Spojrzałam na nią – Wejdź sobie na portal – miałam ochotę
zedrzeć jej ten głupi uśmieszek z gęby. Wyszłam i podeszłam do
swojej szafki. Zabrałam potrzebne książki. Ubrałam bluzę, bo
zrobiło się chłodniej. Wyszłam i musiałam dać znać Michaelowi,
że wyszłam szybciej. Wykręciłam do niego numer i czekałam aż
odbierze.
- Ściągnąłem Cie myślami –
uśmiechnęłam się.
- Tak? Ale chyba nie przeszkadzam?
- Oczywiście, że nie. Właśnie się
wybieram po Ciebie.
- Ja właśnie w tej sprawie. Wyszłam
wcześniej i idę już do domu. Nie musisz przyjeżdżać.
- Na pewno?
- Tak kochanie. Jestem już dużą
dziewczynką i sobie poradzę.
- Hehe no dobrze. To ja wrócę
wieczorem, dobrze?
- Od kiedy się mnie pytasz, do której
możesz pracować?
- Oj to tak z grzeczności. No dobrze.
Uważaj na siebie. Kocham Cię.
- Ja Ciebie też – rozłączyłam
się. Nie spieszyło mi się. Powietrze było chłodne, ale takie
świeże jak nigdy. Zamknęłam na chwilę oczy i zrobiłam głęboki
wdech. Aż się uśmiechnęłam.
Byłam sama w domu. Mama była też
jeszcze w pracy. Zrobiłam sobie kanapki i nalałam soku do szklanki.
Poszłam do Michaela gabinetu. Pozwalał mi korzystać ze swojego
komputera. Siedziałam przed monitorem na chwilę się zamyśliłam.
Victoria jeszcze nie wiedziała na co mnie stać. Miałam wielką
ochotę się zemścić i zrobić taki fotomontaż, że jej przeróbka
by mogła się schować. Jednak się powstrzymałam. Nie chciałam
wywoływać wojny. Zaczęłam robić jakąś inną przeróbkę
zdjęcia, którą dzisiaj powinnam mieć skończoną. Po niecałej
godzinie miałam już skończone. Poszłam do kuchni i nalałam sobie
znowu soku. Wzięłam łyka i na chwilę się zamyśliłam, bo coś
mi się przypomniało. Poszłam z powrotem do gabinetu. Wzięłam
wdech i weszłam na portal, o którym mówiła ta zdzira. Okazało
się, że zdjęcie krąży w sieci już od wczoraj. To o tym mówiły
w łazience. Jak ta suka mogła mi to zrobić! Co ja jej do cholery
zrobiłam?! Byłam wściekła. Wstałam, złapałam się za głowę i
chodziłam nerwowo po gabinecie. Wróciłam przed ekran i zaczęłam
wszystko sprawdzać. Innym to zdjęcie się spodobało. Dobijały
mnie ich komentarze. ''Mogę być następny?'', ''Wiedziałam, że
jest z tych'', ''Ciekawe ile bierze za godzinę'' itd. Wyłączyłam
komputer, bo już nie mogłam tego czytać. Postanowiłam to
zignorować. Może zapomną i dadzą mi spokój. Już raz dzisiaj
przez nią płakałam. Nie miałam zamiaru znowu. Poszłam do salonu
i położyłam się na kanapie. Byłam zmęczona dzisiejszym dniem.
Po chwili zasnęłam.
Obudziły mnie jakieś hałasy.
Przetarłam oczy i wstałam. Wyszłam z salonu i zobaczyłam, że
mama wchodzi razem z Michaelem. O czymś rozmawiali i się śmiali.
Niecodzienny widok.
- Cześć kochanie – pocałował mnie
– Zgarnąłem Twoją mamę po drodze.
- I widzę, że macie dobry humor.
- Nie da się ukryć. Co robiłaś?
- Spałam heh – mama poszła do
kuchni, a za nią unosił się cudny zapach – A co tak pachnie?
- Mówiłem, że wyczuje – zaśmiał
się.
- Miałeś rację. Kupiliśmy pizze po
drodze – wyciągnęła dwa średnie kartony z pizzami.
- Super. Umieram z głodu. O kanapkach
już zapomniałam.
Mike wziął pizze i wszyscy poszliśmy
zjeść do salonu. Patrzyłam się na nich jak normalnie ze sobą
rozmawiali i byłam szczęśliwa, że w końcu się dogadują.
Gdy Mike poszedł wziąć prysznic, ja
poszłam umyć naczynia w tym czasie. Zastanawiałam się czy mu
powiedzieć. Ale jednak zostawię, to dla siebie. Wiem, że by się
zdenerwował. Wytarłam dłonie i poszłam na górę. Michael już
leżał.
- No nareszcie przyszłaś –
uśmiechał się.
- Idę się przebrać – poszłam do
łazienki i przebrałam się w łazienkę – Co się tak uśmiecham
hm? - też się położyłam.
- A tak po prostu. Nie wolno? - musnął
ustami moją szyję.
- To już wiem skąd ten dobry humor
masz. Bo masz jakieś plany co do mojej osoby.
- Hehe .. powiedźmy .. chce Tobie
poprawić humor, bo rano nie miałaś coś humoru.
- Ale już mam. Mike możemy iść po
prostu spać? Nie jestem w nastroju dzisiaj – popatrzył na mnie
uważnie.
- No dobrze.
- Nie jesteś zły?
- Oczywiście, że nie, kotku – dał
mi buziaka. Objął mnie ramieniem – Dobranoc kochanie.
- Dobranoc – zamknął oczy. Zrobiłam
to samo. Tej nocy nie mogłam zasnąć.
