Chapter 8

Nie miałam ochoty iść na zajęcia, ale przecież musiałam. Zjadłam tylko trochę śniadania. Na nic nie miałam ochoty i nie miałam humoru. Mama usiadła naprzeciwko mnie.

- Betty? Coś się stało?

- Nie … muszę już iść – chciałam wstać, ale położyła swoją dłoń na mojej.

- Przecież widzę … wiem, że jesteś nadal na mnie zła, ale możesz mi powiedzieć o wszystkim. Jestem Twoją matką.

- Daj mi spokój .. proszę Cie – wzięłam swoje rzeczy i wyszłam z domu. Była ostatnią osobą, której bym o wszystkim powiedziała. Poszłam na ten przystanek autobusowy co zwykle. Mike nie przyjechał. Wiedziałam. Nawet się z tego cieszyłam. Nie musiałam przynajmniej udawać i wyjaśniać mojego dziwnego zachowania. Nie umawiałam się ze Steffi, a i tak na mnie czekała przed wejściem.

- Cześć – przywitała się z uśmiechem.

- Cześć – wymusiłam się na uśmiech.

- Dlaczego jesteś smutna? - weszliśmy do środka.

- A .. takie tam … pewne sprawy, o których nie mam ochoty mówić.

- W porządku. Nie wypytuje. Muszę Ci o czymś powiedzieć.

- To coś poważnego?

- Niby nie … porozmawiamy na długiej przerwie.

- Ok – rozeszłyśmy się. Michael zajmował moje całe myśli i nie mogłam się skupić na zajęciach. Jeżeli tak wygląda miłość, to ja się chce jak najszybciej odkochać. Łudziłam się, że jest na to jakiś sposób.

- Panno Henderson. Proszę zejść na ziemie. Wiem, że są rzeczy bardziej ciekawsze od zajęć, ale po to tutaj Pani jest – wszyscy się zaśmiali.

- Przepraszam – opuściłam głowę i się zawstydziłam. Co On ze mną zrobił? Nie mogłam sobie pozwolić na takie zachowanie. Nauka była najważniejsza. Na długiej przerwie spotkałam się ze Steffi. Tak jak ostatnio poszłyśmy na zewnątrz – No to teraz mów o co chodzi.

- Nie wiem jak zacząć. Mam nadzieje, że to nie zmieni naszych relacji. Nie mówiłam Ci, ale ja tutaj chodzę od niedawna. Nie znam nikogo. Wcześniej z rodzicami i moim starszym bratem mieszkaliśmy w innej dzielnicy. Przeprowadzka oznaczało zmianę uczelni.

- Jak na razie wszystko rozumiem.

- Ale to nie wszystko. Teraz najważniejsze. Evan Baxter jest Twoim nauczycielem, prawda?

- Tak – nie rozumiałam.

- Ja .. ja nazywam się … Steffi .. Baxter … jestem jego siostrą.

- Co? - wybałuszyłam oczy – Żartujesz?

- Chciałabym – posmutniała – Dlatego nie studiuje tego co Ty. Ze względu na mojego brata. Nie chcę, żeby ktokolwiek myślał sobie, że mam u niego fory, czy coś. Jest dobrym nauczycielem. A Ty co sądzisz o nim?

- Wydaje się miły – powiedziałam co chciała usłyszeć. Nie chciałam jej robić przykrości i nie powiedziałam jej co chciał ode mnie. Pewnie i tak by nie uwierzyła.

- Jak byś miała z nim problemy, to mi powiedź – pokiwałam tylko głową – Kończysz dzisiaj o 14?

- Tak.

- Ja też. Może wróciłybyśmy razem, co? Chyba, że Twój przyjaciel po Ciebie przyjedzie.

- Pewnie. Nie dzisiaj po mnie nie przyjedzie. Ma dużo pracy – tak naprawdę tego nie wiedziałam, czy ma pracę, ale wiedziałam jedno … że nie przyjedzie. Miał już kim się zajmować. Oby był z nią szczęśliwy.

- Betty? Zamyśliłaś się na chwilkę.

- Yy .. a tak. Wybacz. Chodź wracamy już – po zajęciach wracałyśmy razem tak jak mówiłyśmy. Okazało się, że Steffi też idzie na autobus. Wysiadała o przystanek wcześniej.

- To widzimy się jutro, tak?

- Tak.

- Ciesze się, że to co Ci powiedziałam, nie zmieniło Twojego zdania o mnie.

- To, że jesteś jego siostrą nie oznacza, że jesteś taka sama. Każdy człowiek jest inny.

- To prawda, ale Evan nie jest taki zły.

- Pewnie tak.

- O ja już muszę wysiadać. Trzymaj się – wysiadła. Gdy ja wysiadłam na swoim przystanku, szłam do domu bardzo wolno. Ojca nie było, a nawet jak by był .. co z tego? Pewnie by się mi dostało. Jakoś się już tego nie bałam. Weszłam do domu.

- Co tak szybko? - mama się zdziwiła – Myślałam, że ten Jackson znowu Cie gdzieś wyciągnie – tak mamo, dobijaj mnie jeszcze bardziej.

- Dzisiaj się z nim nie umawiałam. On ma też swoje obowiązki.

- Coś takiego. Myślałam, że jego głównym obowiązkiem jest zdobycie Ciebie.

- Czego Ty ode mnie chcesz, co?! - wydarłam się. Kompletnie wyprowadziła mnie z równowagi.

- Nie tym tonem moja droga! Nie zapominaj, że rozmawiasz ze swoją matką!

- Tak! Z matką, która ma gdzieś moje uczucia! - pobiegłam do siebie. Dlaczego to jest takie trudne? Dlaczego musiałam Go spotkać na swojej drodze? Nienawidzę siebie. Może uda mi się o nim zapomnieć … o jego uśmiechu. Co ja gadam. Prawie cały dzień przeleżałam w łóżku. Dopiero o 18 zeszłam na dół.

- Betty .. - podeszła do mnie – Przepraszam .. nie chciałam na Ciebie krzyczeć. Chce Cie tylko uchronić przed największym błędem w Twoim życiu.

- Tym błędem jest Michaela?

- Tak .. to przez niego się kłócimy. Wcześniej nie dochodziło między nami do sprzeczek.

- Mamo … ale ja … - już chciałam wyznać jej moje uczucia do niego. Spojrzałam w jej oczy i zdałam sobie sprawę, że nie mogę jej powiedzieć.

- O co chodzi? - opuściłam głowę.

- Już nic.

- Na pewno? - pokiwałam głową – No dobrze. Mam prośbę. Mogłabyś iść do marketu? Zabrakło mi parę rzeczy na kolacje.

- Dobrze – dała mi listę zakupów i pieniądze. Sklep był nie daleko. Zrobiłam potrzebne zakupy i ruszyłam w drogę powrotną. Gdy byłam już blisko domu i przechodziłam obok krzaków, coś złapało mnie w pasie, zasłonił ręką usta i zaciągnęło do tych krzaków. Chciałam krzyczeć, ale nie dałam rady.

- Betty, Betty … spokojnie .. to ja – poznałam ten głos i przestałam się wyrywać. Odwrócił mnie w swoją stronę – Nie chciałem Cie wystraszyć.

- Ale udało Ci się.

- Przepraszam. Nie wiedziałam jak się z Tobą skontaktować.

- Po co?

- Słucham? Co Ty mówisz? Posłuchaj … - złapał mnie delikatnie za ramiona – Dlaczego wczoraj uciekłaś? Chciałem Cie przedstawić .. - nie dałam mu dokończyć.

- Mama czeka na zakupy. Muszę iść – wyminęłam Go i wyszłam z tych krzaków. Czułam się źle z tym jak Go traktuje. Nie zasługiwał na to.

- Stój! - pobiegł za mną i mnie zatrzymał – Co się dzieje? Dlaczego tak się zachowujesz? Wczoraj od razu chciałem do Ciebie jechać, ale postanowiłem dać Ci trochę czasu. Chociaż nie mam pojęcia co zrobiłem nie tak.

- Nic nie zrobiłeś.

- Więc o co chodzi? - zobaczyłam, że przechodnie się na nas gapią.

- Chodź – pociągnęłam Go za rękę bardziej w pobliże mojego domu. Widać było okna kuchni – Mike .. masz swoje życie .. - nie wiedziałam jak mu powiedzieć, żeby zajął się swoją dziewczyną.

- Nie rozumiem … nie chcesz się ze mną już przyjaźnić? O to chodzi?

- Oczywiście, że chce.

- To mi to wyjaśnij, bo nie rozumiem.

- Nie mam czego wyjaśniać. Nie znałeś mnie i też było dobrze. Nic nie wniosłam do Twojego życia.

- Mylisz się. Wniosłaś bardzo dużo – dotknął mojego policzka. Walczyłam, żeby mu nie wyjawić co do niego czuje.

- Ty w moje też – przyznałam.

- Więc dlaczego uciekłaś? Chciałem, żebyś poznała moją siostrę, Ona Ciebie też chciała, a Ty po prostu wyszłaś.

- Ale … siostrę? - myślałam, że się przesłyszałam.

- Tak .. - uśmiechnął się – LaToya jest moją starszą siostrą. Ostatnio nasze relacje się poprawiły i opowiadałem jej o Tobie. Bardzo chciała Cie poznać i myślałem, że to dobry pomysł .. jednak .. myliłem się – posmutniał.

- Mike .. nie wiedziałam, że Ona .. jest Twoją siostrą.

- A kim? Dziewczyną? - zaśmiał się. Nie odpowiedziałam – Naprawdę tak pomyślałaś?

- Wiem .. to głupie.

- Bym Ci od razu powiedział, gdybym kogoś miał. Nie oszukał bym Cię.

- Przepraszam .. nie wiem dlaczego tak pomyślałam.

- To co teraz? Przytulas na zgodę? - zrobił niewinną minkę i wyciągnął ręce w moją stronę. Uśmiechnęłam się i przylgnęłam do niego. Przerażało mnie to, że nie chciałam się od niego oderwać. Na szczęście On też nie miał zamiaru mnie puszczać i nie wyszłam dzięki temu na jakąś nienormalną – Hehe ja też tęskniłem – odsunęłam się od niego i spojrzałam poważnie.

- Jak mogłeś mnie tak przestraszyć? - walnęłam go w ramię – Myślałam, że to jakiś psychol albo gwałciciel.

- Ałł hehe .. - śmiał się.

- Ja Ci się zaraz pośmieje – dostał torbą z zakupami.

- Ałć - zasłaniał się.

- Zaraz Cie bardziej zaboli – zaczął mi uciekać – Wracaj tutaj! - pobiegłam za nim – Już Cie nie uderzę. Zatrzymaj się – niepewnie się zatrzymał.

- Na pewno?

- Tak – podeszłam do niego – A masz! - dostał jeszcze z dwa razy i na więcej mi nie pozwolił, bo złapał mnie od tyłu w pasie.

- I co teraz? - poczułam jego ciepły oddech na mojej szyi – Myślisz, że możesz tak mnie bezkarnie bić?

- A możesz już mnie puścić? - nie czułam się komfortowo w takiej sytuacji.

- A jak nie chce, to co?

- To jeszcze raz dostaniesz i to w takie miejsce, że na pewno poczujesz.

- Oj .. poważna groźba. Wole nie ryzykować – puścił mnie – Ale musiałaś aż tak mocno mnie bić? - masował bolącą głowę.

- Należało Ci się i już mnie tak nie strasz.

- Nie będę. Chodź na chwilkę do auta – wziął mnie pod rękę i szliśmy do samochodu. Otworzył drzwi – Tak szybko uciekłaś, że zapomniałaś o swoim prezencie – wystawił dłoń w moim kierunku, w której trzymał telefon.

- Jesteś tego pewien?

- Oczywiście .. inaczej bym Ci Go nie kupił – nadal miałam wątpliwości, ale przyjęłam prezent.

- Dziękuje – schylił się niżej i wskazał palcem swój policzek – Hehe – pocałowałam Go w ten policzek.

- I teraz jesteśmy kwita. Słuchaj .. masz dzisiaj jakieś plany?

- Nie mam, ale robi się już późno. Powinnam wracać do domu.

- To Cie chociaż odprowadzę.

- Dobrze.

- I daj mi tą reklamówkę z zakupami.

- Nie jest ciężka – spojrzał na mnie wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu – No dobra. Trzymaj.

- Jeszcze bym Ciebie uradził na drugiej ręce.

- Jasne – zapomniałam, że z nim się nie zaczyna. Po chwili unosiłam się nad ziemią – Puść mnie, wariacie – trzymał mnie tylko jedną rękę, a w drugiej miał zakupy.

- Sama mnie sprowokowałaś, to teraz nie narzekaj. Będziesz miała transport pod same drzwi. Mam nadzieje, że Twoja mama nie wyskoczy na mnie z patelnią – zaśmiałam się.

- Miejmy nadzieje, że nie.

- Proszę bardzo – puścił mnie na nogi – Została Pani bezpiecznie przetransportowana.

- Bardzo dziękuje, ale nie było to konieczne – staliśmy przed drzwiami wejściowymi. Oddał mi zakupy.

- Moja mama i siostry chcą Cie poznać. Kiedy dasz się zaprosić na obiad do domu mojej mamy?

- Mike … mam teraz dużo nauki. Chciałabym, ale na chwilę obecną jest to niemożliwe. Na pewno jeszcze je poznam.

- Ehh … nie będę Cie namawiał, ale pamiętaj o tym. Zresztą i tak co jakiś czas będę Ci przypominał – wyszczerzył się.

- Domyślam się – po chwili zrobiła się niezręczna cisza – Yy … to ja już wejdę do środka.

- Ok … Betty?

- Tak? - zatrzymałam się jeszcze. Podszedł do mnie.

- Chciałem Ci życzyć kolorowych snów – pocałował mnie w policzek bardzo blisko ust – Dobranoc – wsiadł do auta i odjechał. Nie mogłam dojść do siebie i zostałam jeszcze chwile na zewnątrz. Nie wiem, czy zrobił to specjalnie, czy nieumyślnie, ale to było dla mnie coś zupełnie nowego. Nawet jeżeli nie pocałował mnie prosto w usta, to i tak było to dla mnie nowe doświadczenie. Musiałam wrócić do domu. Nie chciałam tłumaczyć się mamie, gdzie byłam.

- Co tak długo? Zanieść zakupy do kuchni – zrobiłam co mi kazała. Miałam nadzieje, że nie zauważy mojego innego zachowania. Weszła za mną – Kupiłaś wszystko?

- Tak – wypakowałam zakupy. Dziwnie się na mnie patrzyła aż w końcu się odezwała.

- Mówiłaś, że dzisiaj nie masz się z nim spotkać – spojrzałam się na nią zaskoczona – Widziałam Was. Zapytam wprost. Co Was łączy?

- Nic … przyjaźń. Już mówiłam.

- To mi wyglądało na coś innego. Przyjaciele nie przytulają się aż tak do siebie. Poza tym widziałam jak na Ciebie patrzył.

- Wydaje Ci się. To był normalny przyjacielski uścisk.

- Nie oszukuj mnie. A co robiliście pod drzwiami?

- Tego już nie widziałaś, co? W ogóle to jakim prawem nas podglądasz?

- Bo się o Ciebie martwię i odpowiedź na moje pytanie. Co robiliście?

- Nic! Pocałował mnie w policzek na pożegnanie! A nawet jeżeli by zrobił coś więcej … nic Ci do tego!

- Od kiedy mówisz do mnie takim tonem? On Cie buntuje przeciwko mnie?

- Jesteś nienormalna! - poszłam do siebie. Zamknęłam drzwi, oparłam się o nie i zsunęłam się na podłogę. Faktycznie ostatnio zrobiłam się jakaś nerwowa. Nie panowałam nad tym. Około godziny 23 leżałam już w łóżku i nagle zadzwonił mój telefon, który dostałam od Michaela. Zdziwiłam się, bo numer nie znał nikt prócz Michaela – Słucham? - odebrałam niepewnie.

- To ja. Poznajesz? - zawsze poznam ten głos.

- Tak .. nie spodziewałam się, że zadzwonisz o tej godzinie.

- Mam nadzieje, że Cie nie obudziłem.

- Nie. Dopiero się położyłam.

- To dobrze – chwila ciszy – Będę jutro na Ciebie czekał jak zawsze.

- A nie masz ciekawszych zajęć?

- Hmm – udał, że myśli – Nawet, gdybym miał, to i tak bym przyjechał, bo widziałem Cie parę godzin temu, a już tęsknie.

- Dlaczego? - nie odpowiedział od razu.

- Po prostu … tęsknie i już. Nie można? - zaśmiał się nerwowo. Wyczułam to. Nie wiedziałam co o tym myśleć.

- M-można.

- Miałaś jakieś problemy z mamą? - zmienił temat.

- Trochę była zła, że długo mnie nie było, ale poza tym to nic nie mówiła – nie chciałam mu mówić prawdy.

- A już się bałem, że mi się oberwie hehe.

- A kto mi przypomina, że jestem już dorosła i nie muszę wracać o 22?

- Hehe no ja, ale wiesz … nie chce jeszcze bardziej narażać się Twojej mamie. Chociaż i tak wiem, że mnie nienawidzi.

- Nie mów tak. Gdy Cie lepiej pozna, zmieni zdanie. Jestem pewna.

- Chciałbym abyś miała racje. Tylko ciężko w to uwierzyć – westchnął.

- Wiesz, że jej zdanie nie jest ważne.

- Bardzo mnie cieszą Twoje słowa. Teraz jestem pewny, że nie dopuścisz aby Twoja matka zniszczyła naszą .. przyjaźń.

- To jest trudne. Nie chce z nią się kłócić, ale chce, żeby coś zrozumiała.

- Nie martw się na zapas. Jutro się spotkamy i humor Ci się poprawi.

- Coś planujesz?

- Hmm … może – byłam pewna, że w tym momencie się uśmiechał.

- Powinnam się bać?

- Znasz mnie i wiesz, że nie masz czego.

- Mam .. Twoich pomysłów hehe.

- Nom to prawda. To nic takiego. Twojego ojca nie ma?

- Na razie Go nie ma i wiem, że jest Ci to na rękę.

- Oj tam … no dobra .. przyznaje się hehehe – też się zaśmiałam i niechcący ziewnęłam – Widzę, że ktoś tu jest śpiący.

- Trochę.

- Nie będę Cie już męczył. Musisz się wyspać, bo oczki będziesz miała podkrążone.

- Hehe .. nie będzie tak źle. Ale może pójdziemy już naprawdę spać, bo Ty też musisz się wyspać.

- Ja to tam ja. Dam sobie radę.

- Weź tak nie mów, bo jest mi przykro.

- Przepraszam.

- Mike? Mam pytanie …. normalnie pójdziesz spać, czy … weźmiesz .. tabletkę?

- Betty … wiesz, że muszę.

- Nie chce, żebyś je brał. Zrób to dla mnie i dzisiaj nie bierz. Wieże, że uda Ci się zasnąć.

- To nie jest takie proste. Chciałbym zasypiać tak jak kiedyś, ale nie mogę. Nic na to nie poradzę. Proszę .. nie bądź na mnie za to zła.

- Nie jestem .. to nie Twoja wina, ale się o Ciebie martwię.

- Naprawdę nie musisz. Nie mówmy już o tym.

- I tak wrócimy do tej rozmowy.

- Już się boję hehe. Kurcze .. kończymy, bo naprawdę nie wstaniesz.

- Ok.

- Do zobaczenia za niedługo i dobranoc.

- Dobranoc, Mike – rozłączył się. Chyba coraz bardziej mi odbija. Coraz głębiej popadałam w to uczucie i już nie mogłam z tego wybrnąć. Wiedziałam, że z dnia na dzień będę kochała Go coraz bardziej i bałam się tego. Nie chciałam aby kiedykolwiek się o tym dowiedział. Nawet zaczęłam o nim śnić. To nie było nic nie przyzwoitego. Po prostu śniły mi się nasze spędzone chwile. Od teraz stresowałam się za każdym razem, gdy mieliśmy się spotkać.