Chapter 5

Witajcie!
Dawno mnie tutaj nie było, zresztą na Bad Girl też. Postaram się wyrobić na przyszłą sobotę z notką na Bad Girl. Tymczasem zapraszam na kolejne losy Betty ;)


                                                                      ~~~~~~~~~~~~

Z Michaelem widziałam się dwa dni temu. Nie zadzwonił tak jak obiecał. Może zapomniał? Pewnie był zajęty. Niestety czułam się samotna. Mike oczywiście nie miał obowiązku być zawsze, ale przyzwyczaiłam się do jego obecności. Ojciec nic mi nie robił przez ten czas. Traktował mnie jak powietrze. Czyżby się zmienił, a raczej powracał taki jaki był dawniej? To było mało prawdopodobne, ale w głębi duszy chciałam aby tak było. Mama właśnie zmieniała mi opatrunek.

- Ładnie się goi.

- Zmieniłaś zdanie o Michaelu? - te pytanie długo nie dawało mi spokoju.

- Skąd taki wniosek?

- Pomyślałam, że zmieniłaś ... gdyby nie On .. nie wiadomo co, by było ze mną.

- Jestem mu za to wdzięczna, ale zdania nie zmieniłam.

- Dlaczego?

- Bo znam się na takich typkach. Myśli, że może wszystko.

- Nie prawda. Nie jest taki.

- A co Ty o Nim wiesz? Myślałaś, że jest taki idealny, a nawet nie zainteresuje się jak się czujesz.

- Na pewno nie ma czasu.

- Przestań Go usprawiedliwiać. Nie jest tego wart. Złamie Ci serce i tyle.

- My jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Weź przestań. On się nie nadaje do stałego związku .. nie z takim wyglądem.

- Co masz na myśli?

- Jestem przekonana, że kobiety za nim latają i uwierz, że nie są mu obojętne.

- Uważasz, że jest przystojny? - zapytałam z cwanym uśmiechem.

- Słucham?

- Inaczej byś nie wygadywała takich rzeczy.

- Skończmy ten temat. Za pół godziny przyniosę Ci obiad - wyszła, a mi się chciało śmiać. Zaprzeczała sama sobie. Po chwili uśmiech zszedł z mojej twarzy, a zastąpił Go smutek. Mama miała trochę racji. Przyjaciele interesują się o siebie nawzajem. Przecież mógł zadzwonić chociaż na minute. Przez ten brak kontaktu zaczęłam się o niego martwić. Po obiedzie nie miałam co robić, więc wzięłam książki i zaczęłam przerabiać kolejne rozdziały, żeby nie być do tyłu od innych. Ojciec wrócił bardzo późno, a ja nie mogłam spać. Zaczął się z mamą kłócić i wiedziałam do czego to prowadzi. Usłyszałam jak mama krzyczy - Nie idź tam! Daj jej spokój! - drzwi się otworzyły i zobaczyłam Go. Naciągnęłam bardziej kołdrę na siebie. Tylko stał i się patrzył. Okrążył łóżko nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Długo masz zamiar leżeć? - zapytał.

- Nie ... w poniedziałek idę na zajęcia - bałam się i głos mi drżał.

- Mam nadzieje - wyszedł. Mama jeszcze trochę została.

- Na szczęście nic Ci nie zrobił - powiedziała.

- A Tobie?

- Nie ważne - opuściła głowę - Śpij już - zostałam sama w pokoju. Co noc modliłam się aby ten koszmar raz na zawsze się skończył. Nie wiem za co sobie na to zasłużyłyśmy.

                                                                       ~~~~~~~~~~

Była niedziela. Jutro miałam wrócić na zajęcia, więc mama musiała ściągnąć mi szwy. Wiedziałam, że to w ogóle nie boli, ale bałam się jak ja będę chodziła.

- Gotowa? - zapytała.

- Tak - powoli ściągnęła szwy.

- Dobrze się zrosło. Nie powinnaś mieć z nogą problemów.

- Ale na pewno nic nie puści?

- Na pewno. Możesz normalnie chodzić.

- Ok .. dzięki ... rozchodzę nogę - wstałam. Na początku nie mogłam się przyzwyczaić, ale po chwili wszystko wróciło do normy. Mama jeszcze była u mnie w pokoju - Dzwonił może? - zapytałam z nadzieją.

- Nie ... daj sobie z nim spokój. Sama widzisz, że ma Cię gdzieś - nie odpowiedziałam. Było mi z tego powodu przykro.

Następny dzień był dziwny. W szkole w ogóle nie mogłam się skupić i mało brakowało, a bym się spóźniła na autobus ranny. Przez cały czas myślałam o Michaelu. Po co w ogóle zaczynał tą znajomość? Nie mogłam uwierzyć, że tak się ze mną bawił i gadał o przyjaźni. Dzisiaj nie mieliśmy zajęć informatycznych, bo nauczyciel miał jakieś sprawy prywatne. Nie obchodził mnie ten typek i cieszyłam się, że wcześniej będę w domu. Wyszłam ze szkoły i z daleka usłyszałam.

- Betty! - odwróciłam się w stronę parkingu. W moją stronę biegł ... Mike? Zignorowałam Go i szłam dalej - Hej! - był przy mnie, ale się nie zatrzymałam - Coś się stało? - zatrzymałam się i spojrzałam na niego ze złością.

- Jeszcze pytasz?! Po co zaczynałeś tą znajomość, co?!

- Nie rozumiem o czym mówisz - wydawał się naprawdę zdziwiony.

- Żeby była jasność .. nie oczekiwałam od Ciebie, że będziesz na każde moje zawołanie ani, że będziesz zawsze. Jednak miałam nadzieje, że dotrzymasz słowa i zadzwonisz, a Ty tego nie zrobiłeś. Jeżeli przestałam Cie obchodzić to ok, ale po co dzisiaj przyjechałeś?

- O czym Ty mówisz? Przecież dzwoniłem codziennie. Twoja mama mówiła, że nie możesz rozmawiać i miała Ci przekazać, że dzwoniłem.

- Co takiego? - nie mogłam uwierzyć - Przecież pytałam się jej, czy dzwoniłeś.

- Przecież wiesz, że mnie nie lubi. Nic dziwnego, że nie powiedziała Ci prawdy. Tęskniłem przez ten czas - przytulił mnie. Nie pewnie Go objęłam.

- Ja też. Myślałam, że masz mnie gdzieś - spojrzał na mnie.

- Nigdy tak nie myśl. Nie jestem taki. Martwiłem się o Ciebie. Jak noga?

- Już dobrze.

- Cieszy mnie to. Wierzysz w to co powiedziałem?

- Tak .... wiem do czego jest zdolna moja matka.

- Przykro mi. Odwiozę Cie - otworzył mi drzwi i po chwili siedział już za kierownicą.

- Tak naprawdę to skończyłam dzisiaj o dwie godziny wcześniej niż powinnam.

- Naprawdę? - szatański uśmiech wkradł mu się na usta.

- Co kombinujesz? - zapytałam z uśmiechem.

- Ja? Oczywiście, że nic.

- Oczywiście.

- A tak naprawdę ... pomyślałem, że może zjemy wspólnie obiad. Jest piękna pogoda. Znam wspaniałe miejsce. Co Ty na to?

- Brzmi kusząco. A co na obiad?

- Lubisz KFC?

- Pewnie!

- Super ... tylko jest mały kłopot ... będziesz musiała sama pójść kupić .. rozumiesz .. ja nie mogę.

- Jasne .. nie ma sprawy. Musi być Ci ciężko.

- Z czym? - spojrzał na mnie.

- Mam na myśli to, że nie możesz normalnie wejść na przykład do KFC i kupić co chcesz - westchnął - Przepraszam ... nie chciałam ...

- W porządku .. masz racje .... nie jest to łatwe, ale wiem, że już tak będzie wyglądało moje życie. Odkąd pamiętam żyje w blasku fleszy i już się do tego przyzwyczaiłem.

- Jak bym chyba nie umiała.

- Nigdy nie wiadomo, ale czasami nie ma wyjścia. Kocham śpiewać i występować. Scena jest moim drugim domem.

- I jesteś świetny w tym co robisz - zawstydziłam się. Ponownie na mnie spojrzał i się uśmiechnął.

- Dziękuje. Staram się wykonywać swoją pracę najlepiej jak umiem. O jesteśmy na miejscu - wyciągnął z kieszeni portfel - Trzymaj - dał mi 50 dolarów.

- Nie musisz. Ja zapłacę.

- Nic z tego. Ja Cie zaprosiłem i ja płacę. W ogóle jak to wygląda, gdy kobieta płaci w towarzystwie mężczyzny? Nie wypada - nie chciał słuchać odmowy.

- No dobrze. Widzę, że i tak nie mam nic do gadania - zaśmiał się. Było nawet sporo ludzi, ale kolejka poszła szybko. Kupiłam kubełek i wróciłam do samochodu.

- To jedziemy - byłam ciekawa dokąd mnie zabiera. Zaparkował samochód na leśnej drodze. Wziął z bagażnika koc - Idziemy - szliśmy przez las. Przyprawił mnie o gęsią skórkę - Boisz się?

- Trochę.

- Nie masz czego. Jest tutaj spokojnie i nikogo jeszcze nie spotkałem. Zaraz będziemy na miejscu - szliśmy dalej - Chyba, że to mnie się obawiasz.

- Nie .. coś Ty.

- Na pewno? Nie znamy się zbyt długo, ale nie chcę abyś się mnie bała, bo nie masz powodu.

- Naprawdę nie boje się Ciebie. Nie czuje strachu przebywając w Twoim towarzystwie.

- Cieszy mnie to - uśmiechnął się - Zobacz ... jesteśmy na miejscu. Prawda, że jest tutaj pięknie? - zachwycał się i głęboko wciągnął powietrze. Byliśmy nad jeziorem, a w około rozciągał się las.

- Tak ... miałeś racje - rozłożyliśmy koc i usiedliśmy - Cudowne miejsce.

- Lubie takie miejsca. Jest tutaj tak spokojnie i cicho. Słychać tylko śpiew ptaków. Można pogrążyć się we własnych myślach i zapomnieć o rzeczywistości - zamknął na chwile oczy i oparł się łokciami. Pierwszy raz spotkałam takiego faceta, który zwraca uwagę na takie rzeczy i cieszy się tym - Całkiem zapomniałem, że mieliśmy jeść - zaśmiał się. Zaczęliśmy się zajadać kawałkami kurczaka - Smakuje Ci?

- Tak, a Tobie?

- Jeszcze pytasz? To moje ulubione jedzenie.

- Nie wiedziałam.

- Jeszcze dużo rzeczy o sobie nie wiemy.

- To prawda - powiedziałam ciszej.

- Powiedziałem coś nie tak? - przestraszył się.

- Nie ... po prostu każdy ma jakieś tajemnice.

- Ja nie chce mieć przed Tobą tajemnic.

- To naprawdę miłe, ale są rzeczy, o których nie mogę Ci powiedzieć.

- Rozumiem ... mam nadzieje, że kiedyś zaufasz mi na tyle, żeby powiedzieć.

- To nie chodzi o zaufanie ... po prostu nie mogę.

- Przepraszam .. już nie będę wypytywał.

- Naprawdę bardzo bym chciała o tym powiedzieć i ... zrzucić ten ciężar, ale nie mogę - poczułam jak łzy zbierają mi się w oczach.

- Hej .. płaczesz? - dotknął mojego policzka. Przez to całkiem się rozpłakałam. Przytulił mnie - Cichutko .. nie płacz - głaskał mnie po włosach abym się uspokoiła. Było mi głupio się w niego wtulić, ale w końcu to zrobiłam.

- Nie chciałam się rozkleić.

- Spokojnie .. każdemu może się zdarzyć.

- Dobrze, że nie wziąłeś mnie za wariatkę - zaśmiałam się przez łzy.

- No wiesz .. do tego to Ci jeszcze sporo brakuje.

- Co za ulga - oboje się zaśmialiśmy.

- Nie chce być wścibski, ale ... ta tajemnica ma związek z Twoim ojcem, mam rację?

- T-tak.

- Pamiętaj, że w każdej chwili możesz mi wszystko powiedzieć. Nie ważne co to będzie.

- Zapamiętam - zanim się spojrzeliśmy, a kubełek był już pusty - Byliśmy nieźle głodni.

- Zwłaszcza Ty.

- Ja? No wiesz co - udałam oburzenie. Zaczął się śmiać - Przestań albo ..

- Albo?

- Wrzucę Cie do wody.

- Chciałbym to zobaczyć - wytknął mi język - A tak szczerze mówiąc to woda pewnie nie jest taka zimna - zobaczyłam jakiś dziwny błysk w jego oczach.

- Co masz na myśli?

- Popływamy?

- Zwariowałeś? Nie ma mowy.

- Oj nie daj się prosić - przerzucił mnie sobie przez plecy i szedł w stronę wody.

- Nie! Mike! Zatrzymaj się natychmiast! Proszę Cie! - ku mojemu zdziwieniu zrobił to i postawił mnie na ziemi - Wczoraj miałam ściągnięte szwy i jeszcze nie mogę wchodzić do tego typu rzek. Bakterie mogą się wdać - musiałam jakoś skłamać.

- Całkiem zapomniałem. Wybacz.

- Nic się nie stało. Jeżeli chcesz to sam możesz iść popływać.

- Sam? Nie mam jakoś ochoty.

- Ok.

- Następnym razem Ci nie odpuszczę.

- Zapamiętam i już z Tobą tutaj nie przyjadę.

- Oj daj spokój. Żartowałem.

- Z Tobą to nigdy nie wiadomo.

- Skąd wiesz? - wyszczerzył się. Spojrzałam się na niego poważnie - No co? - nadal byłam poważna - Będziesz teraz na mnie obrażona?

- Może.

- Co mam zrobić abyś przestała?

- Nie wiem .... idę się przejść - wstałam z koca i poszłam w nieznaną mi drogę. Chodziłam jakiś czas ze swoimi myślami. Oczywiście z tą infekcją skłamałam. Wejście do wody oznaczało by przemoczone ubrania i w najgorszym wypadku ich ściągnięcie. Wtedy Mike by zobaczył moje sińce i musiałabym mu powiedzieć prawdę. Nie byłam na niego obrażona, tylko się z nim droczyłam, a teraz chciałam się mu odegrać. Zaczęłam krzyczeć - Pomocy! Goni mnie niedźwiedź! - schowałam się za drzewem i czekałam.

- Betty? Gdzie jesteś? Jeżeli to żart, to wcale nie śmieszny - szukał mnie. Gdy stanął tyłem do drzewa, za którym stałam, skoczyłam mu na plecy - Osz Ty! Pożałujesz tego!

- Już się boję - zaczęłam się śmiać. Próbował mnie zrzucić z pleców, ale mocno się trzymałam.

- Jeżeli natychmiast nie zejdziesz, to wiesz co zrobię.

- Co takiego?

- Wejdę z Tobą do wody.

- Akurat.

- Widzę, że chcesz się przekonać na własnej skórze - w końcu mu darowałam i zlazłam z pleców. Jego poważna mina przerodziła się w szatański uśmiech. Wiedziałam, że to oznacza kłopoty, więc zaczęłam uciekać - Nie uciekniesz mi! - krzyczał za mną.

- A jak powiem, że się poddaje? - stanęłam dosyć daleko od niego.

- Za mało - zbliżał się do mnie.

- A co jeszcze?

- Hmmm ... przeprosin i ... - stanął naprzeciw mnie i wskazał palcem swój policzek. Zaśmiałam się.

- Przepraszam - cmoknęłam Go w policzek - Może być?

- Niech będzie - uśmiechnął się - Wracajmy.

- Ja już faktycznie muszę wracać do domu.

- I po co wspomniałem - westchnął. Zaśmiałam się lekko.

- Chyba nie chcesz, żebym miała kłopoty.

- Oczywiście, że nie - zabraliśmy rzeczy i poszliśmy do samochodu. Kątem oka zauważyłam, że jest smutny.

- Stało się coś?

- Nie tylko ... jest mi smutno z dwóch powodów. Pierwszy to taki, że znowu nie będę Cie widział przez jakiś czas, a drugi ... jak mogłaś pomyśleć, że już mnie nie obchodzisz?

- To była moja taka pierwsza myśl. Przecież nie masz obowiązku być i dzwonić. Masz swoje życie.

- To prawda, ale pamiętaj, że zawsze będziesz mnie obchodziła.

- Dlaczego? - spojrzał się na mnie.

- Już taki jestem. Zawsze się martwię o osoby, które znam.

- Ale o mnie naprawdę nie musisz. Już nic mi nie jest.

- Na całe szczęście - zatrzymał samochód - Niestety jesteśmy - spojrzałam w stronę domu. Przed drzwiami stał ojciec. Przełknęłam ślinę. Mike to zauważył - To On?

- Tak ... zostanę jeszcze chwilkę, dobrze?

- Dla mnie to nawet lepiej - uśmiechnął się. Mike w samochodzie miał przyciemniane szyby i ojciec mnie nie widział - Zapomniałem Ci o czymś powiedzieć.

- Tak?

- Opowiadałem mojej mamie o Tobie.

- Co? Nie żartuj.

- Poważnie.

- Mam nadzieje, że nic złego.

- Hehe nie ... to nie wszystko.

- A co jeszcze?

- Zaprasza Cię na obiad - wybałuszyłam oczy.

- Mnie? Ale po co?

- Chce Cie poznać. Poza tym ja już u Ciebie byłem.

- Wiesz, że nie mogę.

- Dlatego mówię Ci już teraz, żebyś dała mi znać, gdy Twój ojciec znowu pojedzie.

- Ale nie obiecuje.

- Dobrze ... chociaż dla mnie to zrobisz - zaczepił mnie łokciem.

- A skąd taki wniosek? Jesteś kimś wyjątkowym, czy co?

- Hehe nie, ale mi nie odmówisz.

- Nie bądź taki pewien - zrobił smutną minę.

- Myślałem, że mnie chociaż trochę lubisz.

- A to niby dlaczego?

- Niepotrzebnie robiłem sobie nadzieje .. ehh .. - żartowaliśmy, ale naprawdę zrobiło mi się Go szkoda, gdy miał taki wyraz twarzy.

- Bardzo Cie lubię, wariacie - położyłam dłoń na jego ramieniu.

- Mówisz poważnie?

- Nie, wiesz .. tak tylko sobie gadam - zaśmiałam się.

- To dobrze, bo ja też Cie lubię - zarumieniłam się.

- Dziękuje Ci za dzisiejszy dzień. Fajnie się bawiłam.

- Nie ma za co i ja też się dobrze bawiłem.

- To dlaczego nadal się smucisz?

- Bo znowu nie będziemy się widywać ..... mogę Cie chociaż jutro zawieźć na zajęcia?

- No dobrze, ale czekaj na przystanku autobusowym.

- Nie ma sprawy.

- Pójdę już ... do jutra - pocałowałam Go w policzek i wysiadłam. Pomachałam mu. Nie widziałam, czy zrobił to samo, ale byłam pewna, że tak. Czekała mnie poważna rozmowa z mamą. Miałam nadzieje, że ojca w tym czasie nie będzie i miałam rację. Zobaczyłam, że szykuje się do wyjścia, więc jak najszybciej poszłam do siebie, żeby nie dostać na pożegnanie jak wtedy. Wyjrzałam przez okno. Wsiadł do samochodu swojego kolegi, który po niego przyjechał. Zeszłam na dół. Mama wycierała kurze w salonie. Stanęłam w drzwiach i położyłam dłonie na biodrach - Jesteś z siebie dumna?

- Co takiego? - odwróciła się do mnie.

- Słyszałaś .... jak mogłaś to zrobić?

- Nie wiem o czym mówisz - wyminęła mnie i poszła do kuchni.

- Nie udawaj! Dlaczego?

- Mogę się dowiedzieć o czym Ty mówisz?

- Skłamałaś mówiąc, że Mike nie dzwonił.

- Pewnie wypadło mi z głowy.

- Zrobiłaś to specjalnie! Powiedział mi, że dzwonił codziennie!

- Wierzysz mu?

- Bardziej niż Tobie! Nie wiem co się z Tobą stało. Jeszcze niedawno byłaś dla mnie jak przyjaciółka, a teraz co się zmieniło?

- To wszystko przez niego. Dopóki nie pojawił się w Twoim życiu było wszystko dobrze.

- Naprawdę? Chyba sama w to nie wierzysz. Było dobrze, bo siedziałam ciągle w domu i nie miałam znajomych? Gdybym Cie obchodziła jak kiedyś, to byś ze mną normalnie porozmawiała.

- Co by to dało?

- Na przykład to, że byś się dowiedziała, jak wiele Mike wniósł do mojego życia. Powiem Ci więcej .... chce mu powiedzieć o wszystkim.

- Co takiego? Chyba nie mówisz poważnie.

- Mówię ... nie zrobię tego teraz .. dopiero jak się lepiej poznamy .. zasługuje aby znać prawdę.

- Kompletnie zwariowałaś.

- Nie mów tak do mnie. Poskarż się na mnie ojcu, to dostane za swoje.

- Jak możesz .. wiesz, że zawsze Cie przed nim broniłam.

- Mam dosyć tej rozmowy - poszłam do siebie. Dlaczego Ona taka jest? Myślałam, że mam w niej wsparcie. Nikt mnie nie rozumiał, tylko Michael. Matka myślała, że każdy jest taki sam, a zwłaszcza Mike, bo ma kasę. Nawet nie wiedziała jak się myliła. A może to ja jestem zbyt naiwna? Nie. Położyłam się na łóżku i pogrążyłam się we własnych myślach. Mike nie mógł wyjść mi z głowy. Widziałam się z nim przed chwilą, a już tęskniłam. To było dziwne. Zanim poszłam spać, odrobiłam prace domową i wzięłam prysznic. Pomimo tej rozmowy z mamą, miałam dobry humor, bo wiedziałam, że jutro znowu zobaczę się z Michaelem.